Bucketlist: Werken in het buitenland. Maand 1

Hoe graag ik elke week een nieuwe bericht op mijn blog had willen posten, zoals je kan zien is het me niet gelukt. De reden is grotendeels dat ik geen tijd had om wat te schrijven. Maar 'kleinendeels' omdat ik het gewoon veel te leuk had met de mensen en gebeurtenissen hier in Frankrijk en ik mijn gedachten er niet toe kon zetten om een goed stuk te schrijven.
Maar nu het regent en ik zin had om onder de dekens te kruipen vind ik dat ik nu best wel tijd heb om de spinnenwebben van mijn laptop af te halen en dan eindelijk een beetje te schrijven. 

de reis heen

Sinds februari stond het al zo goed als vast dat ik voor ongeveer twee maanden zou gaan werken in het buitenland. Tot nu toe een van de grootste punten, oftewel wensen, op mijn bucketlist.
Ik was al een beetje nerveus vanaf de dag dat ik te horen kreeg dat ik was aangenomen. Ik ben namelijk nog nooit zo lang van huis geweest en ik wist natuurlijk niet hoe het zou zijn in Frankrijk. Maar ach! Eens moet de eerste keer zijn toch?!

De dag voor mijn vertrek waren de zenuwen toch wat meer aanwezig dan ik had verwacht. Maar bang was ik nog steeds niet en ben ik ook niet geweest. Het lijkt allemaal misschien iets te spannend, maar als het moment daar is denk je er niet echt over na. Je gaat gewoon. 

Eenmaal daar

Vanaf de douane op Schiphol tot aan nu ben ik niet meer alleen geweest. Twee collega's en ik vlogen op 2 juli samen naar Toulouse, Zuid Frankrijk. We werden opgehaald en hebben ongeveer drie kwartier gereden naar de plaats waar we de komende twee maanden moeten vertoeven. Op dat moment werd mijn mini-me weer wakker en fluisterde zinnetjes in mijn oor zoals. 'Oh Cherell waar ben je toch aan begonnen'. Maar zelfs toen was ik niet bang, maar benieuwd.

Omgeving

Natuurlijk doe je thuis je huiswerk. Ik heb het park misschien wel meer dan tien keer opgezocht om te kijken hoe het eruit zag. Ik heb zelfs op Google Maps een kijkje genomen. Maar toen ik uiteindelijk aankwam op de plaats van bestemming was het toch wat anders dan ik had gezien op internet. Natuurlijk herkende ik wel wat dingen maar in het echt is alles toch anders.

Er is geen stad in de buurt. Het park ligt afgelegen en het dichtsbijzijnde supermarkt, de oh zo bekende Carefour, is 20 minuten met de auto. Gelukkig is er vlakbij een dorpje met een mini supermarktje waar je het een en ander kan kopen. Toch leek me 15 minuten lopen naar het dorpje in het begin toch een hele wandeling, maar echt. Als je niks anders kan is dat toch best dichtbij.
Voor de rest is er maar liefst één, ja echt 1 café genaamd, Chez Karin waar we op de vrijdag avond, als we zin hebben en het niet regent, naar toe gaan.
Laat ik zeggen dat we best in een gat zitten, maar wel in een mooie gat. 

Daumazan Sur Arize

Meer foto's en verhalen

Wat ik al zei. De tijd hier gaat snel en ik word vaak afgeleid. Maar toch zal ik proberen door te schrijven. Voor nu even een begin van mijn avontuur. Deel twee volgt snel.