vrijdag 1 mei 2015

Vandaag ben ik tegellegger

We hebben allemaal een tegenspreker in ons hoofd. Een soort mini-me in je schedel die je meestal dingen laat doen wat je eigenlijk helemaal niet wilt doen. 'Doe dit, doe dat!' En toch ben je haar achteraf erg dankbaar als je gewoon naar haar hebt geluisterd. Want die mini-me is een verkleining van jou, die het beste met je voor heeft, weet waar je echt aan toe bent, en vooral niet zal stoppen met zeiken. Net zoals mijn mini-me de afgelopen anderhalf jaar bij mij heeft gedaan. 


Wat nu, wat nu!

Meer dan een jaar loop ik te ijsberen en te hersenkraken over mijn toekomst. De woorden trouwen, kinderen, huis, man en nog veel meer vliegen rondjes om mijn hoofd. En niet alleen dat, vooral de vraag  'wat wil ik worden als ik later groot ben?' Ik ben trouwens al 22, maar groot en vooral volwassen voel ik me niet.
Natuurlijk zal de één denken 'pff. Mens schei toch uit! Je bent pas 22. Nog een heel leven voor je!' en natuurlijk zal een ander weer denken 'Oh My Gawd! Ja dat heb ik dus ook!' Dat is waarschijnlijk de leeftijdsverschil tussen de lezers.
En dan de velen die zeggen. 'Tegenwoordig zijn ze er wel vroeg bij hé schat! 16 en al zwanger!' Nou opa en oma. Hoe oud waren jullie dan?

Yes, geslaagd! Party time

Maar even to the point want ik dwaal weer af.
Ik wist dus niet wat ik wilde doen en zonk in dat zwarte gat waar iedereen het over had. 'Echt waar! Als je je diploma hebt behaald weet je echt even niet wat je moet doen hoor!' En dat was waar ook.
'Wat ga ik nu doen?' dacht ik de volgende ochtend met een opkomende kater en nog steeds half dronken.
Ik had al wat dingen gepland op korte termijn. Mijn eerste planning was op vakantie te gaan met mijn vriendinnen. We hadden de vakantie al in de winter geboekt. Dus dat was al iets om naar uit te kijken in de zomer. Maar wat zou ik de aankomende twee maanden moeten doen? En toen kwam mijn mini-me weer tevoorschijn. Fluisterend in mijn oor als een klein duiveltje zei ze 'Je hebt de afgelopen vier jaar zo hard gewerkt. Doe deze twee maanden gewoon lekker helemaal niks!' En ik weet zeker dat ik niet de enige ben die een slechte, oninspirerende mini-me heeft. Toch heb ik dit keer niet naar haar geluisterd en ben ik op zoek gegaan naar een bijbaantje. De twee maanden heb ik gevuld met werken, werken en nog eens werken.

Toen kwam de dag waar ik al vanaf de winter op had gewacht. We zagen elkaar op de luchthaven Schiphol. En daar stonden we dan. Met grote koffers en onze enorme glimlach konden we alle vier niet wachten op de tien geweldige, zonnige, dronken, gekke, onoverwinnelijke dagen die zouden komen. En helaas was dat ook zo weer voorbij.

#VRIENDINNEN TIP: Wil je met je vriendinnen op vakantie gaan, maar zit je nog te twijfelen waar naar toe?
 Ik zeg Kos! Ten eerste niet duur, leuke eiland, rustige plek en toch plaatsen genoeg om te feesten met je vriendinnen. Al voor ongeveer €500 euro heb je een all-inclusive vakantie geboekt. Denk je van nou, hoe moeten we het eiland rond. Op de scooter natuurlijk! Voor ongeveer €7.- euro per dag huur je een perfecte scootertje die je overal naartoe brengt. Maar rij voorzichtig, want het is vaak droog en een ongelukje zit in een klein hoekje. Mijn scooter was ook gevallen. *Kuch. Ik niet..

Oh een tornado

Nadat we van onze geweldige zomer hadden genoten kwam ik thuis met dezelfde vraag dat ik mezelf had gesteld op de ochtend na mijn diploma uitreiking. Maar dit keer zonder alcohol in mijn bloed. 'Wat ga ik nu doen?' En vanaf die dag begon mijn leven een vreselijke, duizeligmakende en gekke draai te nemen. Een tornado. Ik koos voor een opleiding waar ik een jaar over heb gedaan en daarna met gierende banden naar huis ben gegaan. Niet omdat het een kut opleiding was. Nee zeker niet. Ik ben alleen vijf kilo aangekomen door alleen nog de hoeveelheid bier wat ik daar dronk. Ssst. Niet tegen mama zeggen.
Niet alleen stopte ik met mijn opleiding, alles werd gewoon anders. Mijn dagen zagen er anders uit, ik begon zelfs anders over bepaalde dingen te denken. Aan de ene kant vond ik het ook wel tijd worden voor verandering. Maar om zo een grote schoonmaak had ik niet gevraagd.

Maar hé. Nothing lasts forever. Dus ik pakte mijn prachtige laptop dat ik moest aanschaffen voor mijn 1-jaar durende opleiding en begon weer te solliciteren. Ik werd uiteindelijk aangenomen bij (vind ik, is waar ook) één van de beste en leukste bedrijven van Nederland. Midden in hartje Damsco (Amsterdam duh). Na een jaar hier te hebben gewerkt en mijn mini-me haar super lange winterslaapje had gedaan, begon die trut weer te ontwaken.'Werk je nu niet te veel? Wat ga je nu weer doen met je leven of blijf je hier zitten? Moet je niet aan een nieuwe opleiding beginnen? Is dit het enige wat je gaat doen?' Ja ja! Hoe erg ik me kan irriteren aan mijn mini-me, soms heeft ze toch echt gelijk. Wanneer ik rust nodig heb wilt ze dat ik niets doe en wanneer ik te lang blijf hangen in iets wilt ze weer dat ik wat nieuws ga doen.


The Bucket List

Dus ben ik begonnen aan een soort Bucket list. Mijn leven lang wilde ik al heel wat dingen doen, maar waar ik nooit echt tijd voor kon maken. Ik wilde weer naar Amerika. De laatste keer dat ik er ben geweest was ik twee dus herinneringen waren alleen de foto's van toen. Mijn hoofd herinnerde natuurlijk niets. Ik wilde graag beginnen aan mijn rijbewijs, want mijn scooter was al kapot sinds mijn laatste ongelukje op de rotonde. (Alweer? I know.) Ook wilde ik weer wat actiever gaan leven en beter voor mijn lichaam zorgen. Doei bier kilo's! Hallo renschoenen. De Colorrun stond namelijk ook op mijn lijstje. Meer dan de helft van mijn bucket list heb ik voltooid. Ik ben drie weken naar Florida geweest, heb veel parken bekeken, ik ben begonnen aan mijn rijbewijs, ik heb de Colorrun gedaan en toen ik bij nummer 52 was ben ik terug gescrolled en ze allemaal nog even nagelopen. 20 procent had ik niet gedaan omdat dat op verdere termijn beter zou zijn. Toch miste ik iets. Iets wat ik nu moest doen. 'Nu' was het moment. Ja! Got it!
Ik ga werken in het buitenland! Nummer 53 van mijn lijstje. Ik pakte weer dat prachtige kleine laptopje en begon weer brieven te sturen. Binnen no time werd er geantwoord en voordat ik het wist was ik aangenomen als restaurantmedewerkster in Frankrijk voor twee maanden. BAM!
Je snapt mijn blijdschap natuurlijk wel. En toch was een klein hoekje in mijn hart nog leeg. hm... Ik hou van schrijven, ik hou van het delen van mijn avonturen en wil mensen inspireren en entertainen. Oke. Twee vliegen in één klap. Ik heb me ingeschreven voor een 2-jarige AD opleiding en kan niet wachten om al mijn creativiteit te storten in het vergroten van mijn kennis en doen waar ik voor geboren ben. Mijn verhalen vertellen. Ook dat bracht me ook weer op nummer 7 van mijn bucket list en de tweede vlieg. Een blog beginnen! Ik wil het gaan hebben over het leven. Over keuzes maken, volwassen worden, de struggles van een jong volwassenen, geweldige momenten die je moet beleven en natuurlijk tips en tricks.

Drie keer klikken

En dat alles heb ik te danken aan mijn irritante, soms luie, maar geweldige mini-me. Zij en ik vonden dat ik moest doen wat ik altijd al wilde doen. Een lijstje maken en het verzilveren. Nee, vergouden. Want voor mij was de afgelopen anderhalf jaar goud waard. Mijn eigen Yellow brick road met mijn klikkende muiltjes. En mijn weg is nog lang niet af. Want de gouden baksteentjes blijven maar komen. Ik moet ze alleen zelf nog even neerleggen.

Follow my blog with Bloglovin

Geen opmerkingen: